ΣΤΟΧΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ

Από ΕΙΔΙΚΟ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ

✔Αγάπα τον εαυτό σου.

 

Ε εσύ! Ναι,εσύ που διαβάζεις αυτό το ας πούμε άρθρο(;)το έχεις σκεφτεί ποτέ; Σου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό πως και εσύ χρειάζεσαι στοργή,αγάπη,φροντίδα; Μήπως να το σκεφτείς για αυτή τη νέα χρονιά που πλησιάζει; Μήπως να το προσθέσεις στη λίστα με τα πράγματα που έχεις σχεδιάσει να κάνεις με τη νέα χρονιά; Μήπως πρέπει να αφήσεις στην άκρη τις δίαιτες για το καλοκαιρινό κορμί και να αρχίσεις να αγαπάς λίγο παραπάνω τον εαυτό σου; Ε, τι λες; 

Πληγώθηκες πολλές φορές μέσα στο 2017. Σκέφτηκες ποτέ τι μπορεί να έφταιξε; Και πριν απαντήσεις αμέσως το όνομά αυτού που σε στεναχώρησε, σκέψου: "Έφταιξε μόνο αυτός; Εσύ δεν έκανες τίποτα;" Και αυτή τη φορά πριν απαντήσεις πως φυσικά και δεν έκανες τίποτα, σκέψου καλύτερα!

Αν βρήκες την απάντηση, επίτρεψέ μου να σου δώσω και εγώ μία απάντηση και εσύ το μόνο που θέλω να κάνεις είναι να αναλογιστείς αν λέω την αλήθεια:

Εντάξει, μπορεί να μην έδωσα εγώ ακριβώς την απάντηση αλλά η παραπάνω δημοσίευση εξυπηρετεί τον σκοπό μου. 
Έτσι, με αφορμή την παραπάνω δημοσίευση, μήπως πρέπει να σκεφτείς αν ήσουν η προτεραιότητα σου; Γιατί,αν δεν ήσουν,έχουμε να πούμε πολλά. 
Νομίζω πως επιτρέπουμε στους άλλους να μας πληγώνουν και να μας εκμεταλλεύονται, γιατί δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε τον εαυτό μας. Γιατί ένας τσακωμός με σημαντικό πρόσωπο, που περνούσαμε μεγάλο μέρος της ημέρας μαζί, συνεπάγεται τη μοναξιά και η μοναξιά φέρνει την απόλυτη ησυχία. Ο χρόνος που περνάμε μόνοι μας μάς φέρνει πιο κοντά με εμάς και όσα αισθανόμαστε. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο πολλοί φοβούνται να μείνουν μόνοι. Έτσι,συμβιβάζονται με μετριότητες, με άσκοπες και ανούσιες συναναστροφές. Αδυνατούν να έρθουν αντιμέτωποι με τους "δαίμονές" τους, με όσα δε θέλουν να σκεφτούν, να δουν ή να νιώσουν, γι'αυτό και είναι συνέχεια έξω με τους "φίλους" τους, πίνοντας και μεθώντας, με την ελπίδα πως η διαρκής επαφή με ανθρώπους ή το αλκοόλ θα πάρει μακριά τις "ακατάλληλες", τρομακτικές σκέψεις γι'αυτούς. Και πράγματι, οι έξοδοι και το αλκοόλ επιτελούν την προσδοκώμενη λειτουργία, αλλά όχι για πολύ. Για αυτούς που δεν μπορούν να αντικρύσουν την πραγματικότητα κατάματα, η σχέση με τους ανθρώπους και το αλκοόλ είναι ένας φαύλος κύκλος. Κάθε φορά που νιώθουν πως οι "δαίμονες" πλησιάζουν, πίνουν ή κάνουν μία κλήση στους "φίλους" για να βγουν, προκειμένου να μην πολεμήσουν τα διαμόνια αυτά. Ωραία, ήπιες, βγήκες, τώρα τι; Οι δαίμονες εξαφανίστηκαν; Όταν γυρίσεις σπίτι θα σταματήσουν να σε καταδιώκουν; Δε νομίζω! Άντε πιες πάλι, βγες, να δω τι θα καταλάβεις. Οι παρέες και το αλκοόλ δεν πρόκειται να σου παρέχουν ασφαλές καταφύγιο μία ζωή. Πρέπει κάποια στιγμή να πολεμήσεις, αν θες φυσικά να έχεις μια ευτυχισμένη ζωή. Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, έρχονται οι θεωρίες περί αγάπης του εαυτού μας, γενναίοι και σταθεροί σύμμαχοι, να μας βοηθήσουν στον πόλεμο αυτό. 
Δεν πρέπει να φοβόμαστε τη μοναξιά, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας πρώτα. Αυτοί που αγαπούν τον εαυτό τους και έχουν μάθει να επικοινωνούν μαζί του, απολαμβάνουν εξίσου τη μοναξιά και την παρέα με άλλους. Αυτοί είναι ευτυχισμένοι. Χαίρονται τη ζωή,διαχειρίζονται ευκολότερα τις αποτυχίες και λειτουργούν καλύτερα στις σχέσεις τους. Ξέρουν τι θέλουν, πότε το θέλουν, γιατί το θέλουν. Δεν ταλαιπωρούν τους γύρω τους με την αναποφασιστικότητα και τη βλακεία τους. Τι λες; Θα ήθελες να είσαι ένας από αυτούς; 
Αν ναι, τότε θα πρέπει αρχικά να σέβεσαι τα όρια σου. Θα πρέπει να μάθεις να λες όχι. Όταν νιώθεις πως υπερβαίνεις εαυτόν θα πρέπει να σταματάς αμέσως. Να μην υποχωρείς σε απειλές και κάθε είδους φιλικές προτροπές. Αν είναι φίλος σου, τότε ξέρει τα όρια σου και δεν σε πιέζει. Αν δεν ξέρει τα όρια σου, τότε μάλλον δεν (θα έπρεπε να) είναι φίλος σου. Ο φίλος πρέπει να ξέρει. Πρέπει να σε σέβεται. Όταν λες όχι, θα πρέπει να είναι όχι. Και φυσικά είναι καλό να μάθεις να μην νιώθεις τύψεις για τα όχι που πρόκειται να πεις. Η ζωή δεν είναι γεμάτη ναι και ευκολίες, έχει και πολλά όχι συνοδευόμενα από δυσκολίες, αποτυχίες και απογοητεύσεις. Όπως δέχεσαι εσύ τα όχι τους, που μερικές φορές σε πληγώνουν, θα πρέπει και οι γύρω σου να μάθουν να δέχονται τα δικά σου όχι. Μην ανησυχείς. Θα συνηθίσουν και θα σταματήσουν να επιμένουν. Θα καταλάβουν πως έχεις ανάγκη από προσωπικό χώρο και χρόνο. 
Εκτός από αυτό, προκειμένου να αγαπήσεις τον εαυτό σου, κρίνεται σκόπιμο να δίνεις έμφαση στα θετικά σου στοιχεία και αν δεν μπορείς να αλλάξεις τα αρνητικά, θα πρέπει τουλάχιστον να τα "αγκαλιάσεις", να προσπαθήσεις να συμβιβαστείς και να σκεφτείς πως κανείς δεν είναι τέλειος. Όλοι μας έχουμε αρνητικές πτυχές, απλά επιλέγουμε να τις κρύβουμε καλά για να μην ντροπιαστούμε. Και δεν πρόκειται απλώς για ντροπή, αλλά πρόκειται και για διαφορετικότητα. Φοβόμαστε να είμαστε διαφορετικοί με τις ατέλειές μας και αυτό μας αγχώνει. Προσπαθούμε αγωνιωδώς να είμαστε οι καλύτεροι και οι ομορφότεροι και χάνουμε έτσι το νόημα της ζωής. Ας πάψουμε να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους,τους φαινομενικά τέλειους (γιατί είναι προφανές πως η απογοήτευση δεν είναι επακόλουθο της σύγκρισης με κάποιον χειρότερο από εμάς). Ας σταματήσουμε να προσπαθούμε να βρούμε τι λάθος πάει με εμάς κι ας επικεντρωθούμε στο τι πάει σωστά με εμάς. Ας επιβραβεύσουμε για μία φορά τον εαυτό μας για τα επιτεύγματα του, όσο μικρά κι ασήμαντα κι αν είναι. Ας... ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, δεν είναι ακατόρθωτο. Παίρνει χρόνο... μήνες, ίσως και χρόνια! Αλλά μπορεί να γίνει. Φυσικά δεν πρέπει να ενεργούμε εις βάρος των άλλων, αλλά,αν είναι αναπόφευκτο προέχει η ψυχική μας υγεία. Προσπαθήστε να φροντίζετε τον εαυτό σας γιατί πολύ απλά στο τέλος... όταν όλοι θα έχουν φύγει θα έχετε μόνο αυτόν. Αγαπήστε τον, φροντίστε τον, ακολουθώντας εάν θέλετε τις συμβουλές των αγαπημένων σας και δίνοντας πάντα προσοχή στα μηνύματα που σας στέλνει (π.χ. ένστικτο)• είναι σημαντικά! Εσείς είστε υπεύθυνοι για την ζωή σας, εσείς έχετε τον έλεγχο αυτής. Φανείτε, λοιπόν, αντάξιοι της ευθύνης που έχετε επωμιστεί! Αν μη τι άλλο, όταν είστε ευτυχισμένοι φαίνεται και αν δεν κερδίσετε τον σεβασμό και την αγάπη των άλλων, τουλάχιστον θα είστε εσείς εντάξει με τον εαυτό σας. 
Εύχομαι ολόψυχα η προτεραιότητα του εαυτού σας να γίνει ο στόχος σας για το 2018! 
Και να θυμάστε... Κάθε χρονιά έρχεται μόνο μια φορά. Ζήστε την στο έπακρο και απολαύστε την κάθε στιγμή. Ευτυχισμένο το 2018!

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Από την ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΑΟΥΛΙΔΟΥ   

Λατρεύω τα Χριστούγεννα… Είναι όλα τόσο όμορφα! Γυρνάς, και παντού βλέπεις τα πάντα στολισμένα! Στα σπίτια, οι νοικοκυρές φτιάχνουν τσουρέκια και κουλουράκια… Μελομακάρονα και κουραμπιέδες… Ενώ οι βιτρίνες είναι και αυτές γιορτινά στολισμένες και τις θαυμάζεις! Τα μάτια σου λάμπουν από χαρά, ενώ η καρδιά σου, παρά το κρύο, είναι ζεστή λόγω του γιορτινού κλίματος… Ή μάλλον να το πω καλύτερα… Από τα Χριστούγεννα! Όλα αυτά, τα σκεπάζουν με ένα απαλό πάπλωμα η Χριστουγεννιάτικη-γιορτινή μουσική και η μυρωδιά των Χριστουγέννων… Αυτή η αίσθηση… Η αίσθηση των Χριστουγέννων… Πάντα τη διαισθάνεσαι να ακουμπάει την καρδιά σου και να τη γεμίζει χαρά… Και κάθε φορά, είναι ακόμα καλύτερη! Χριστούγεννα… Μια λέξη, μα έχει χίλιες διαφορετικές σημασίες, εικόνες και αισθήσεις για τον καθένα από εμάς… Μα πάντα η ίδια χαρά! Κάποιοι είναι έξω και απολαμβάνουν όλα τα παραπάνω. Μα κάποιοι είναι μέσα στο σπίτι τους καθισμένοι και κουκουλωμένοι. Άλλοι πίνουν ένα ζεστό ρόφημα… Άλλοι απολαμβάνουν μια Χριστουγεννιάτικη ταινία… Άλλοι απλά κοιτάνε το δέντρο και έτσι απολαμβάνουν τη χαρά των Χριστουγέννων. Ποιος θα περίμενε ότι μια τόσο δα μικρή ματιά στο στολισμένο δέντρο, θα γέμιζε με τόση χαρά την καρδιά σου. Και… Αρχίζει να χιονίζει. Είναι βράδυ. Και παρόλο που όλα είναι σκοτεινά… Ξαφνικά όλα τα βλέπεις φωτεινά! Για μάντεψε… Είναι τα Χριστούγεννα!

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΚΑΙ ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ

Από την Αγγελική Σαουλίδου

     

Στις μέρες μας οι άνθρωποι δεν σέβονται την διαφορετικότητα του άλλου, καθώς δεν υπάρχει αλληλεγγύη. Κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να δεχτούμε το διαφορετικό αντί να το κρίνουμε έντονα, για το λόγο ότι, κανείς δεν είναι ίδιος με τους άλλους και αυτό εξάλλου μας κάνει ξεχωριστούς. 

 Οι άνθρωποι τρομάζουν με το διαφορετικό, γιατί δεν ξέρουν πώς να το αντιμετωπίσουν. Και εδώ ίσως να ταίριαζε η φράση: «Μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν». Γιατί θα πρέπει να ανεχόμαστε και να σεβόμαστε «τα θέλω» και τις ανάγκες των συνανθρώπων μας, όπως μας ανέχονται και αυτοί. 

 Ένα κράτος ή μια κοινωνία, δεν μπορεί να λειτουργήσει και να συνεχίσει, χωρίς να υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών της. Τα μέλη μιας κοινωνίας, είναι καλό να δείχνουν ανθρωπιά και ενδιαφέρον για το «διαφορετικό» συνάνθρωπό τους κάτω από όλες τις συνθήκες, και, όχι μόνο όταν θα βρίσκονται οι ίδιοι σε κίνδυνο. Για παράδειγμα, οι πρόσφυγες που έρχονται στη χώρα μας, έχουν διαφορετική θρησκεία και διατροφικές συνήθειες από εμάς. Θέλουν τους δικούς τους χώρους λατρείας για να μπορέσουν να εκφράσουν ελεύθερα την πίστη τους. Επομένως είναι σωστό να τους βοηθήσουμε να εκφράσουν τα πιστεύω τους, γιατί και εμείς θα θέλαμε αυτήν την αντιμετώπιση αν για οποιοδήποτε λόγο βρισκόμασταν σε άλλη χώρα. 

 Συνοψίζοντας, πιστεύω πως θα πρέπει να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου, καθώς η αλληλεγγύη είναι βασική για την ομαλή λειτουργία μιας κοινωνίας.

"ΟΤΑΝ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΚΟΤΣΥΦΙΑ", της Χάρπερ Λη

Από την ΕΥΑΓΓΕΛΙΝΑ ΡΑΠΤΗ

«Είναι αμαρτία να σκοτώνεις τα κοτσύφια […] Τα κοτσύφια δεν μας βλάπτουν σε τίποτα, κελαηδάνε μονάχα για να τ’ ακούμε εμείς και να χαιρόμαστε.»

Η Σκάουτ Φιντς και ο Τζεμ Φιντς μεγαλώνουν στο Μέηκομπ της Αλαμπάμα με τον πατέρα τους, Άττικους, και τη νέγρα παραμάνα τους, Καλπούρνια. Η ζωή τους είναι ήσυχη και ξέγνοιαστη, μέχρι που ο Άττικους αναλαμβάνει την υπεράσπιση ενός νέγρου στο δικαστήριο. Η δίκη αυτή θα γίνει η αφορμή για την βίαιη γνωριμία των δύο παιδιών με τον παράλογο κόσμο των μεγάλων. Ο ρατσισμός και οι προκαταλήψεις, βαθιά ριζωμένες στις ψυχές των ανθρώπων του Νότου, δεν θα διστάσουν να «σκοτώσουν τα κοτσύφια» -την ομορφιά, την αγνότητα, την τρυφερότητα- και να σημάνουν το τέλος της αθωότητας για τα δύο αδέρφια.

Πενήντα-έξι χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση, το μυθιστόρημα της Λη παραμένει επίκαιρο, καθώς οι υποκινούμενες από τον φόβο για το ξένο και τις προκαταλήψεις κοινωνίες, τις οποίες αντιπροσωπεύει η κοινωνία του Μέηκομπ, δεν έπαψαν δυστυχώς να υπάρχουν. Τα μηνύματα που με έναν αριστοτεχνικό τρόπο μεταδίδονται μέσα από το βιβλίο, είναι διαχρονικά, σε έναν κόσμο που πρωταγωνιστούν και πάλι οι ανακατατάξεις και οι αλλαγές, που η κρίση τροφοδοτεί τον ρατσισμό απέναντι στους πρόσφυγες, στους άνεργους, στους αδύνατους.

Το μυθιστόρημα της Χάρπερ Λη, βραβευμένο με το βραβείο Πούλιτζερ, δεν αποτελεί μόνο μια αντιρατσιστική κραυγή διαμαρτυρίας, αλλά και έναν ύμνο στην αθωότητα της παιδικής μας ηλικίας, την οποία κάποτε αποχαιρετούμε οριστικά. Τρυφερό, νοσταλγικό μα πάνω από όλα ανθρώπινο, θα συνεχίσει να προκαλεί συγκίνηση για όσο συνεχίζεται o παράλογος αφανισμός των κοτσυφιών κάπου στον κόσμο.

Και για όσο ακόμα τα κοτσύφια έχουν φωνή, θα συνεχίσουν να μας θυμίζουν πως «…υπάρχει μόνο ένας είδος ανθρώπων. Άνθρωποι.»

ΜΙΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ

Από την ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΚΑΔΑ            

Κάθε φορά που πηγαίνουμε εκδρομή οι περισσότεροι έρχονται για να χάσουν μάθημα,αλλά υπάρχει και μια κατηγορία μαθητών που θέλουν να γνωρίσουν καινούρια πράγματα.Σε αυτήν λοιπόν την κατηγορία,είμαι κι εγώ, μόνο που θα πηγαίναμε τριήμερη,που την περιμέναμε από την πρώτη γυμνασίου και το κυριότερο χωρίς να μας συνοδεύουν γονείς.Έτσι άρχισε η περιπέτεια μας.

            Όλα τα παιδιά,ήδη από την προηγούμενη μέρα,δεν κάναμε τα μαθήματα μας για την Δευτέρα αλλά χαλαρώσαμε,φτιάξαμε βαλίτσα και ενθουσιασμένοι περιμέναμε με ανυπομονησία να ξημερώσει η επόμενη μέρα.Όταν επιτέλους ξημέρωσε,ήρθαμε στο σχολείο και περιμέναμε να αναχωρήσουμε.Περνούσες και έβλεπες όλη την ομορφιά του Σερραϊκού κάμπου αλλά και των άλλων Νομών.Δέντρα,βουνά,θάμνοι,χωράφια και χωριά φαινόντουσαν τόσο υπέροχα στο φως του ηλίου που ανέτελλε.

Ώσπου κάποια στιγμή φτάσαμε στην Ξάνθη,όπου είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε στην παλιά γραφική πόλη.Τα σπίτια στεγασμένα και χτισμένα με αρχιτεκτονικό ρυθμό από τον 19 αιώνα φαινόταν λες και ζούσες σε μια άλλη εποχή. Δυστυχώς όμως καθίσαμε τόσο λίγο που δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε την ομορφιά της πόλης. Και έτσι αφήνοντας πίσω μας την Ξάνθη, αφιχθήκαμε στο Πόρτο Λάγος, μία ''αιωρούμενη'' εκκλησία στην λίμνη Βιστονίδα. Περπατούσες σε μια ξύλινη γέφυρα και από κάτω έπλεε το νερό με ένα ελαφρό κυματάκι. Πραγματικά,ένιωθες την μαγεία να σε κυριεύει και εμείς είχαμε πάει πρωί. Πού να ερχόμασταν το απόγευμα όταν δύει ο ήλιος,θα ήταν τόσο εκπληκτικό.

          Ύστερα από τον νομό Ροδόπης ξεκινήσαμε για τον νομό Έβρου με πρωτεύουσα την Αλεξανδρούπολη. Μας άφησαν να περιπλανιόμαστε στην παραλιακή και το πρώτο πράγμα που έβλεπες ήταν ο Φάρος, που το βράδυ τον άναβαν για να φέγγει. Και ενώ εμείς βρισκόμασταν σε ένα ξενοδοχείο στους Νέους Επιβάτες, κοντά στην πόλη, φαινόταν πώς λαμπύριζε από φως και ομορφιά για να οδηγεί τα πλοία.Το δεύτερο πράγμα που συναντούσες ήταν το λιμάνι.Τόσο καθαρό λιμάνι δεν είχα ξαναδεί. Αν και είχα να δω χρόνια το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, θυμόμουν καθαρά πόσο πετρέλαιο και πόσα σκουπίδια υπήρχαν. Ενώ αυτό,ήταν τελείως διαφορετικό!Δεν μπορώ να το περιγράψω με άλλα λόγια,δεν μπορώ να το εξηγήσω κάπως αλλιώς. Και αυτά ήταν μόνο η πρώτη μέρα.Την επομένη πήγαμε στο δάσος της Δαδιάς, ένα προστατευόμενο μέρος για αετούς. Αμέσως μετά στο Σουφλί στο μουσείο του μεταξιού και τέλος στην Κομοτηνή.

          Είχα περάσει τόσο τέλεια που μου έχει μείνει αξέχαστη και δεν θα'θελα να αποκοπεί απο τις αναμνήσεις μου.Η αλήθεια είναι όμως πως αν μου δινόταν η ευκαιρία να ξαναπάω, θα πήγαινα υπό τον όρο όμως να τα ζούσα,όπως τα είχα ζήσει τότε. Ίσως βέβαια η επόμενη εκδρομή μας να είναι καλύτερη αλλά αυτή θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην καρδιά μου.