ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΚΑΙ ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ

Από την Αγγελική Σαουλίδου

     

Στις μέρες μας οι άνθρωποι δεν σέβονται την διαφορετικότητα του άλλου, καθώς δεν υπάρχει αλληλεγγύη. Κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να δεχτούμε το διαφορετικό αντί να το κρίνουμε έντονα, για το λόγο ότι, κανείς δεν είναι ίδιος με τους άλλους και αυτό εξάλλου μας κάνει ξεχωριστούς. 

 Οι άνθρωποι τρομάζουν με το διαφορετικό, γιατί δεν ξέρουν πώς να το αντιμετωπίσουν. Και εδώ ίσως να ταίριαζε η φράση: «Μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν». Γιατί θα πρέπει να ανεχόμαστε και να σεβόμαστε «τα θέλω» και τις ανάγκες των συνανθρώπων μας, όπως μας ανέχονται και αυτοί. 

 Ένα κράτος ή μια κοινωνία, δεν μπορεί να λειτουργήσει και να συνεχίσει, χωρίς να υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών της. Τα μέλη μιας κοινωνίας, είναι καλό να δείχνουν ανθρωπιά και ενδιαφέρον για το «διαφορετικό» συνάνθρωπό τους κάτω από όλες τις συνθήκες, και, όχι μόνο όταν θα βρίσκονται οι ίδιοι σε κίνδυνο. Για παράδειγμα, οι πρόσφυγες που έρχονται στη χώρα μας, έχουν διαφορετική θρησκεία και διατροφικές συνήθειες από εμάς. Θέλουν τους δικούς τους χώρους λατρείας για να μπορέσουν να εκφράσουν ελεύθερα την πίστη τους. Επομένως είναι σωστό να τους βοηθήσουμε να εκφράσουν τα πιστεύω τους, γιατί και εμείς θα θέλαμε αυτήν την αντιμετώπιση αν για οποιοδήποτε λόγο βρισκόμασταν σε άλλη χώρα. 

 Συνοψίζοντας, πιστεύω πως θα πρέπει να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου, καθώς η αλληλεγγύη είναι βασική για την ομαλή λειτουργία μιας κοινωνίας.

"ΟΤΑΝ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΚΟΤΣΥΦΙΑ", της Χάρπερ Λη

Από την ΕΥΑΓΓΕΛΙΝΑ ΡΑΠΤΗ

«Είναι αμαρτία να σκοτώνεις τα κοτσύφια […] Τα κοτσύφια δεν μας βλάπτουν σε τίποτα, κελαηδάνε μονάχα για να τ’ ακούμε εμείς και να χαιρόμαστε.»

Η Σκάουτ Φιντς και ο Τζεμ Φιντς μεγαλώνουν στο Μέηκομπ της Αλαμπάμα με τον πατέρα τους, Άττικους, και τη νέγρα παραμάνα τους, Καλπούρνια. Η ζωή τους είναι ήσυχη και ξέγνοιαστη, μέχρι που ο Άττικους αναλαμβάνει την υπεράσπιση ενός νέγρου στο δικαστήριο. Η δίκη αυτή θα γίνει η αφορμή για την βίαιη γνωριμία των δύο παιδιών με τον παράλογο κόσμο των μεγάλων. Ο ρατσισμός και οι προκαταλήψεις, βαθιά ριζωμένες στις ψυχές των ανθρώπων του Νότου, δεν θα διστάσουν να «σκοτώσουν τα κοτσύφια» -την ομορφιά, την αγνότητα, την τρυφερότητα- και να σημάνουν το τέλος της αθωότητας για τα δύο αδέρφια.

Πενήντα-έξι χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση, το μυθιστόρημα της Λη παραμένει επίκαιρο, καθώς οι υποκινούμενες από τον φόβο για το ξένο και τις προκαταλήψεις κοινωνίες, τις οποίες αντιπροσωπεύει η κοινωνία του Μέηκομπ, δεν έπαψαν δυστυχώς να υπάρχουν. Τα μηνύματα που με έναν αριστοτεχνικό τρόπο μεταδίδονται μέσα από το βιβλίο, είναι διαχρονικά, σε έναν κόσμο που πρωταγωνιστούν και πάλι οι ανακατατάξεις και οι αλλαγές, που η κρίση τροφοδοτεί τον ρατσισμό απέναντι στους πρόσφυγες, στους άνεργους, στους αδύνατους.

Το μυθιστόρημα της Χάρπερ Λη, βραβευμένο με το βραβείο Πούλιτζερ, δεν αποτελεί μόνο μια αντιρατσιστική κραυγή διαμαρτυρίας, αλλά και έναν ύμνο στην αθωότητα της παιδικής μας ηλικίας, την οποία κάποτε αποχαιρετούμε οριστικά. Τρυφερό, νοσταλγικό μα πάνω από όλα ανθρώπινο, θα συνεχίσει να προκαλεί συγκίνηση για όσο συνεχίζεται o παράλογος αφανισμός των κοτσυφιών κάπου στον κόσμο.

Και για όσο ακόμα τα κοτσύφια έχουν φωνή, θα συνεχίσουν να μας θυμίζουν πως «…υπάρχει μόνο ένας είδος ανθρώπων. Άνθρωποι.»

ΜΙΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ

Από την ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΚΑΔΑ            

Κάθε φορά που πηγαίνουμε εκδρομή οι περισσότεροι έρχονται για να χάσουν μάθημα,αλλά υπάρχει και μια κατηγορία μαθητών που θέλουν να γνωρίσουν καινούρια πράγματα.Σε αυτήν λοιπόν την κατηγορία,είμαι κι εγώ, μόνο που θα πηγαίναμε τριήμερη,που την περιμέναμε από την πρώτη γυμνασίου και το κυριότερο χωρίς να μας συνοδεύουν γονείς.Έτσι άρχισε η περιπέτεια μας.

            Όλα τα παιδιά,ήδη από την προηγούμενη μέρα,δεν κάναμε τα μαθήματα μας για την Δευτέρα αλλά χαλαρώσαμε,φτιάξαμε βαλίτσα και ενθουσιασμένοι περιμέναμε με ανυπομονησία να ξημερώσει η επόμενη μέρα.Όταν επιτέλους ξημέρωσε,ήρθαμε στο σχολείο και περιμέναμε να αναχωρήσουμε.Περνούσες και έβλεπες όλη την ομορφιά του Σερραϊκού κάμπου αλλά και των άλλων Νομών.Δέντρα,βουνά,θάμνοι,χωράφια και χωριά φαινόντουσαν τόσο υπέροχα στο φως του ηλίου που ανέτελλε.

Ώσπου κάποια στιγμή φτάσαμε στην Ξάνθη,όπου είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε στην παλιά γραφική πόλη.Τα σπίτια στεγασμένα και χτισμένα με αρχιτεκτονικό ρυθμό από τον 19 αιώνα φαινόταν λες και ζούσες σε μια άλλη εποχή. Δυστυχώς όμως καθίσαμε τόσο λίγο που δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε την ομορφιά της πόλης. Και έτσι αφήνοντας πίσω μας την Ξάνθη, αφιχθήκαμε στο Πόρτο Λάγος, μία ''αιωρούμενη'' εκκλησία στην λίμνη Βιστονίδα. Περπατούσες σε μια ξύλινη γέφυρα και από κάτω έπλεε το νερό με ένα ελαφρό κυματάκι. Πραγματικά,ένιωθες την μαγεία να σε κυριεύει και εμείς είχαμε πάει πρωί. Πού να ερχόμασταν το απόγευμα όταν δύει ο ήλιος,θα ήταν τόσο εκπληκτικό.

          Ύστερα από τον νομό Ροδόπης ξεκινήσαμε για τον νομό Έβρου με πρωτεύουσα την Αλεξανδρούπολη. Μας άφησαν να περιπλανιόμαστε στην παραλιακή και το πρώτο πράγμα που έβλεπες ήταν ο Φάρος, που το βράδυ τον άναβαν για να φέγγει. Και ενώ εμείς βρισκόμασταν σε ένα ξενοδοχείο στους Νέους Επιβάτες, κοντά στην πόλη, φαινόταν πώς λαμπύριζε από φως και ομορφιά για να οδηγεί τα πλοία.Το δεύτερο πράγμα που συναντούσες ήταν το λιμάνι.Τόσο καθαρό λιμάνι δεν είχα ξαναδεί. Αν και είχα να δω χρόνια το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, θυμόμουν καθαρά πόσο πετρέλαιο και πόσα σκουπίδια υπήρχαν. Ενώ αυτό,ήταν τελείως διαφορετικό!Δεν μπορώ να το περιγράψω με άλλα λόγια,δεν μπορώ να το εξηγήσω κάπως αλλιώς. Και αυτά ήταν μόνο η πρώτη μέρα.Την επομένη πήγαμε στο δάσος της Δαδιάς, ένα προστατευόμενο μέρος για αετούς. Αμέσως μετά στο Σουφλί στο μουσείο του μεταξιού και τέλος στην Κομοτηνή.

          Είχα περάσει τόσο τέλεια που μου έχει μείνει αξέχαστη και δεν θα'θελα να αποκοπεί απο τις αναμνήσεις μου.Η αλήθεια είναι όμως πως αν μου δινόταν η ευκαιρία να ξαναπάω, θα πήγαινα υπό τον όρο όμως να τα ζούσα,όπως τα είχα ζήσει τότε. Ίσως βέβαια η επόμενη εκδρομή μας να είναι καλύτερη αλλά αυτή θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην καρδιά μου.