Σάββατο 11 Μαρτίου 2017

ΜΙΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ

Από την ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΚΑΔΑ            

Κάθε φορά που πηγαίνουμε εκδρομή οι περισσότεροι έρχονται για να χάσουν μάθημα,αλλά υπάρχει και μια κατηγορία μαθητών που θέλουν να γνωρίσουν καινούρια πράγματα.Σε αυτήν λοιπόν την κατηγορία,είμαι κι εγώ, μόνο που θα πηγαίναμε τριήμερη,που την περιμέναμε από την πρώτη γυμνασίου και το κυριότερο χωρίς να μας συνοδεύουν γονείς.Έτσι άρχισε η περιπέτεια μας.
            Όλα τα παιδιά,ήδη από την προηγούμενη μέρα,δεν κάναμε τα μαθήματα μας για την Δευτέρα αλλά χαλαρώσαμε,φτιάξαμε βαλίτσα και ενθουσιασμένοι περιμέναμε με ανυπομονησία να ξημερώσει η επόμενη μέρα.Όταν επιτέλους ξημέρωσε,ήρθαμε στο σχολείο και περιμέναμε να αναχωρήσουμε.Περνούσες και έβλεπες όλη την ομορφιά του Σερραϊκού κάμπου αλλά και των άλλων Νομών.Δέντρα,βουνά,θάμνοι,χωράφια και χωριά φαινόντουσαν τόσο υπέροχα στο φως του ηλίου που ανέτελλε.
Ώσπου κάποια στιγμή φτάσαμε στην Ξάνθη,όπου είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε στην παλιά γραφική πόλη.Τα σπίτια στεγασμένα και χτισμένα με αρχιτεκτονικό ρυθμό από τον 19 αιώνα φαινόταν λες και ζούσες σε μια άλλη εποχή. Δυστυχώς όμως καθίσαμε τόσο λίγο που δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε την ομορφιά της πόλης. Και έτσι αφήνοντας πίσω μας την Ξάνθη, αφιχθήκαμε στο Πόρτο Λάγος, μία ''αιωρούμενη'' εκκλησία στην λίμνη Βιστονίδα. Περπατούσες σε μια ξύλινη γέφυρα και από κάτω έπλεε το νερό με ένα ελαφρό κυματάκι. Πραγματικά,ένιωθες την μαγεία να σε κυριεύει και εμείς είχαμε πάει πρωί. Πού να ερχόμασταν το απόγευμα όταν δύει ο ήλιος,θα ήταν τόσο εκπληκτικό.
          Ύστερα από τον νομό Ροδόπης ξεκινήσαμε για τον νομό Έβρου με πρωτεύουσα την Αλεξανδρούπολη. Μας άφησαν να περιπλανιόμαστε στην παραλιακή και το πρώτο πράγμα που έβλεπες ήταν ο Φάρος, που το βράδυ τον άναβαν για να φέγγει. Και ενώ εμείς βρισκόμασταν σε ένα ξενοδοχείο στους Νέους Επιβάτες, κοντά στην πόλη, φαινόταν πώς λαμπύριζε από φως και ομορφιά για να οδηγεί τα πλοία.Το δεύτερο πράγμα που συναντούσες ήταν το λιμάνι.Τόσο καθαρό λιμάνι δεν είχα ξαναδεί. Αν και είχα να δω χρόνια το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, θυμόμουν καθαρά πόσο πετρέλαιο και πόσα σκουπίδια υπήρχαν. Ενώ αυτό,ήταν τελείως διαφορετικό!Δεν μπορώ να το περιγράψω με άλλα λόγια,δεν μπορώ να το εξηγήσω κάπως αλλιώς. Και αυτά ήταν μόνο η πρώτη μέρα.Την επομένη πήγαμε στο δάσος της Δαδιάς, ένα προστατευόμενο μέρος για αετούς. Αμέσως μετά στο Σουφλί στο μουσείο του μεταξιού και τέλος στην Κομοτηνή.

          Είχα περάσει τόσο τέλεια που μου έχει μείνει αξέχαστη και δεν θα'θελα να αποκοπεί απο τις αναμνήσεις μου.Η αλήθεια είναι όμως πως αν μου δινόταν η ευκαιρία να ξαναπάω, θα πήγαινα υπό τον όρο όμως να τα ζούσα,όπως τα είχα ζήσει τότε. Ίσως βέβαια η επόμενη εκδρομή μας να είναι καλύτερη αλλά αυτή θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην καρδιά μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου