Από την ΕΥΑΓΓΕΛΙΝΑ ΡΑΠΤΗ
«Είναι αμαρτία να σκοτώνεις τα κοτσύφια […] Τα κοτσύφια δεν μας βλάπτουν σε
τίποτα, κελαηδάνε μονάχα για να τ’ ακούμε εμείς και να χαιρόμαστε.»
Η Σκάουτ Φιντς και ο Τζεμ Φιντς μεγαλώνουν στο Μέηκομπ της Αλαμπάμα με τον
πατέρα τους, Άττικους, και τη νέγρα παραμάνα τους, Καλπούρνια. Η ζωή τους είναι
ήσυχη και ξέγνοιαστη, μέχρι που ο Άττικους αναλαμβάνει την υπεράσπιση ενός
νέγρου στο δικαστήριο. Η δίκη αυτή θα γίνει η αφορμή για την βίαιη γνωριμία των
δύο παιδιών με τον παράλογο κόσμο των μεγάλων. Ο ρατσισμός και οι
προκαταλήψεις, βαθιά ριζωμένες στις ψυχές των ανθρώπων του Νότου, δεν θα
διστάσουν να «σκοτώσουν τα κοτσύφια» -την ομορφιά, την αγνότητα, την
τρυφερότητα- και να σημάνουν το τέλος της αθωότητας για τα δύο αδέρφια.
Πενήντα-έξι χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση, το μυθιστόρημα της Λη
παραμένει επίκαιρο, καθώς οι υποκινούμενες από τον φόβο για το ξένο και τις
προκαταλήψεις κοινωνίες, τις οποίες αντιπροσωπεύει η κοινωνία του Μέηκομπ, δεν
έπαψαν δυστυχώς να υπάρχουν. Τα μηνύματα που με έναν αριστοτεχνικό τρόπο
μεταδίδονται μέσα από το βιβλίο, είναι διαχρονικά, σε έναν κόσμο που
πρωταγωνιστούν και πάλι οι ανακατατάξεις και οι αλλαγές, που η κρίση τροφοδοτεί
τον ρατσισμό απέναντι στους πρόσφυγες, στους άνεργους, στους αδύνατους.
Το μυθιστόρημα της Χάρπερ Λη, βραβευμένο με το βραβείο Πούλιτζερ, δεν
αποτελεί μόνο μια αντιρατσιστική κραυγή διαμαρτυρίας, αλλά και έναν ύμνο στην
αθωότητα της παιδικής μας ηλικίας, την οποία κάποτε αποχαιρετούμε οριστικά. Τρυφερό,
νοσταλγικό μα πάνω από όλα ανθρώπινο, θα συνεχίσει να προκαλεί συγκίνηση για όσο
συνεχίζεται o παράλογος
αφανισμός των κοτσυφιών κάπου στον κόσμο.
Και για όσο ακόμα τα κοτσύφια έχουν φωνή, θα συνεχίσουν να μας θυμίζουν πως
«…υπάρχει μόνο ένας είδος ανθρώπων. Άνθρωποι.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου