Αλλαγή

Από την ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΑΟΥΛΙΔΟΥ

Ήταν πραγματικά απόφαση της τελευταίας στιγμής. Δεν ξέρω καν πως και γιατί το είχα σκεφτεί. Όμως το είχα πάρει απόφαση. Αμέσως και χωρίς να χάνω χρόνο έτρεξα στο δωμάτιό μου, πήρα ένα χάρακα και... μέτρησα το μήκος των μαλλιών μου! Μερικά ήταν ελάχιστα παραπάνω από 20 εκατοστά, άλλα ακριβώς 20. Σε κλάσματα δευτερολέπτου υπήρχε μέσα μου ένα αίσθημα χαράς και ανακούφισης, ενώ στο πρόσωπό μου υπήρχε ένα χαμόγελο. Την επόμενη κιόλας μέρα μίλησα στην μαμά μου και της είπα ότι ναι, θέλω να δωρίσω τα μαλλιά μου σε κάποιον που πραγματικά τα έχει ανάγκη! Η μαμά μου δεν πίστευε πως το ήθελα πραγματικά. Σκέφτηκε πως κάποια συζήτηση ίσως με επηρέασε, ή ότι κάποιος γνωστός το έκανε, αλλά όχι, το ήθελα!

Παρόλ’ αυτά, δεν έφερε καμία αντίρρηση και με βοήθησε να βρω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσα για αυτό. Τελικά είδαμε πως η οργάνωση “Donation Hair”, η οποία σύλλεγε μαλλιά για τη δημιουργία περουκών για τα παιδιά με καρκίνο, σταμάτησε επειδή μάζεψε ένα αρκετά ικανοποιητικό ποσό μαλλιών και δεν χρειαζόταν περισσότερα. Από τη μια χάρηκα που δεν υπήρξαν άλλα παιδιά με αυτή την ανάγκη, αλλά από την άλλη απογοητεύτηκα γιατί το ήθελα πραγματικά! Δεν το έβαλα κάτω. Έστειλα e-mail σε αυτή την οργάνωση δύο φορές, αλλά η απάντηση ήταν η ίδια. Ο νέος κύκλος δεν ξεκίνησε ακόμα και δεν υπήρχε ακριβή απάντηση για το αν γνωρίζουν περισσότερα. Όποτε έπρεπε να περιμένω μέχρι να υπάρξει κάποιο νέο. Περίμενα και περίμενα, ώσπου οι μέρες έγιναν μερικές εβδομάδες και καμία απάντηση.

Αποφάσισα λοιπόν να ψάξω κι’ άλλο. Μέχρι που βρήκα το “Άλμα Ζωής” - είναι μια οργάνωση που δημιουργεί περούκες για γυναίκες με καρκίνο – και σκέφτηκα να κινηθώ προς αυτή την κατεύθυνση. Βρήκα ένα κομμωτήριο, επικοινώνησα μέσω facebook και έτσι διευκρινίστηκαν κάποιες απορίες που είχα. Και... Απλά περίμενα. Τελικά το Σάββατο ήρθε πολύ γρήγορα. Εκείνο το πρωί καθώς είχα ξυπνήσει έβλεπα τα μαλλιά μου και σκεφτόμουν: “Είσαι σίγουρη;” Δεν ξέρω γιατί είχα αμφιβολίες εκείνη τη στιγμή. Το είχα πάρει όμως απόφαση!

Έτσι κι’ έγινε. Μετά το φροντιστήριο πήγαμε στο κομμωτήριο και αφού τα είπαμε λίγο έκατσα στην καρέκλα. Τότε σκέφτηκα: “Δεν υπάρχει επιστροφή τώρα.” Μου έκαναν δυο κοτσίδες, και... Χραατς!

Αυτή την ημέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ! Ένιωσα τόσο όμορφα! Ένιωσα ότι κάνω κάτι καλό, κάτι που θα βοηθήσει κάποιον ο οποίος έχει ανάγκη! Και το πιο σημαντικό, είναι ότι δεν το μετάνιωσα. Εξάλλου πάντα μου άρεσε να δίνω. Επιπλέον πραγματοποίησα την επιθυμία που είχα. Και μου έμεινε ένα όμορφο συναίσθημα. Ένα αίσθημα χαράς! Ήταν απλά υπέροχο...!

Αυτή λοιπόν ήταν η εμπειρία μου ως δότης μαλλιών σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν καθημερινά τον καρκίνο και που απλά, χρειάζονται μια στήριξη σε αυτόν το δύσκολο αγώνα τους! Είναι πολύ όμορφο το συναίσθημα του να προσφέρεις! Μάλιστα ένα πράγμα που θέλω να πω πριν κλείσω είναι το εξής: Να μην φοβάστε! Να τολμάτε να κάνετε πράγματα που θέλετε! Στο κάτω κάτω, αν δεν δοκιμάσεις πως θα μάθεις; Σας ευχαριστώ για την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας αυτή την όμορφη και αξέχαστη εμπειρία.